29
MAY
2013
Σε αναζήτηση ταυτότητας των Πανελλαδικών εξετάσεων (του μαθηματικού-φροντιστή Μιχάλη Αμοιραδάκη)
0 Comment
Οι πανελλαδικές εξετάσεις του 2013 πάνε προς το τέλος τους. Με τον γνωστό, πατροπαράδοτο και παραδοσιακό, εντελώς ελληνικό, τρόπο. Με φωνές, με αντεγκλήσεις, με διαφωνίες, με εκατομμύρια Έλληνες “ειδικούς” να τοποθετούνται επί παντός, συνήθως με ύφος και ήθος 1000 καρδιναλίων…
Αρχικά, ξεκαθαρίζω την προσωπική μου θέση: Μισώ τις άεργες και τεμπέλικες ευκολίες. Παντού και πάντα. Όταν θέλεις να χτίσεις αξίες και αξιοσύνες, οι απαιτήσεις σου πρέπει να είναι υψηλές. Οι υψηλότερες δυνατές.
Όμως, εδώ δεν μιλάμε για διαγωνισμό έμφυτων ταλέντων. Μιλάμε για εκπαίδευση. Άρα, όλοι οφείλουμε να υπακούσουμε στον θεμελιώδη, απαράβατο κανόνα στοιχειώδους ποιότητας και εντιμότητας: Σε ένα διαγώνισμα ενταγμένο στην εκπαιδευτική διαδικασία (θυμίζω ότι, θεσμικά, με αυτά τα διαγωνίσματα οι μαθητές παίρνουν απολυτήριο λυκείου),δεν εξετάζεις το μαθητή σε πράγματα που δεν περιέχονται στο (μοναδικό) βιβλίο που του έδωσες, δεν ελέγχεις τη γνωστική του επάρκεια σε θεματικές ενότητες που ποτέ δεν του δίδαξες, δεν του ζητάς να σου επιβεβαιώσει τη δεξιότητά του, στο χειρισμό προκλήσεων που ποτέ δεν τον έμαθες να αντιμετωπίζει.
Αποτελεί θεμελιακό καθήκον του εκπαιδευτικού, η πάγια και ισχυρή αίσθηση υποχρέωσης, ότι το μέγιστο των απαιτήσεων που μπορεί να προβάλλει έναντι των μαθητών του, δεν μπορεί να υπερβαίνει το μέγιστο των εφοδίων που, συστηματικά και επιβεβαιωμένα, τους παρείχε, στη διάρκεια της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Τηρήθηκε αυτό στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2013; Σε όλα τα μαθήματα;
(Απ` όσο γνωρίζω, τα δύο μέλη των θεματοδοτικών επιτροπών είναι καθηγητές λυκείου. Με αφορμή τα θέματα των μαθηματικών, αν η απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα είναι “ναι”, θερμότατα παρακαλώ τους δύο συναδέλφους, να μου πουν σε ποιο λύκειο διδάσκουν. Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά, για να στείλω εκεί τα παιδιά μου…).
Ας αποφασίσουμε, κάποτε, τι θέλουμε να είναι οι πανελλαδικές. Θέλουμε να είναι σοβαρές και απαιτητικές εξετάσεις ελέγχου των γνώσεων των μαθητών και επιβράβευσης της πολύζηλης μελέτης, ή πεδίο επιβεβαίωσης της (εξαργυρώσιμης;) ματαιοδοξίας των μελών των θεματοδοτικών επιτροπών;
Υ.Γ. Σκέφτομαι ότι, αν οι πανελλαδικές ήταν ένας μεγάλος τελικός αγώνας, με τη μία ομάδα να αποτελείται από τους μαθητές και την άλλη ομάδα από τις γνώσεις και τις δεξιότητες που οι μαθητές απέκτησαν μελετώντας, τότε τον συγκεκριμένο αγώνα τον κέρδισαν οι… διαιτητές. Όμως, όλοι δεν λέμε ότι, αυτοί, για να κάνουν καλά τη δουλειά τους, πρέπει να περνούν απαρατήρητοι;
