19
OCT
2018

Πρώτη φορά που οι καθηγητές τολμούν (πηγή: athens voice)

Πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που οι καθηγητές τολμούν

Μια συμβολική κίνηση που τα αλλάζει όλα

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου. Γύρω στις 10 το πρωί μάθαμε ότι κάποιοι, που δεν είχε διευκρινιστεί ποιοι ήταν, έκαναν μια προσπάθεια να πάρουν πίσω την αίθουσα που έχει καταλάβει ο Ρουβίκωνας στη Φιλοσοφική σχολή. Λίγη ώρα μετά μάθαμε ότι είναι καθηγητές, και είδαμε τη φωτογραφία περίπου είκοσι πανεπιστημιακών, όπου κάποιοι από αυτούς κρατούσαν χάρτινα χέρια που έγραφαν «ΟΧΙ», και την κυρία Μαρία Ευθυμίου η οποία κρατούσε ένα μεγάλο χαρτόνι που έγραφε: «ΑΕΙ, χώροι Μάθησης και Εργατικότητας. ΌΧΙ ανομίας αυθαιρεσίας και διάλυσης». Ανάμεσά τους ήταν και ο πρόεδρος του τμήματος ιστορίας και αρχαιολογίας κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου και η κοσμήτορας κυρία Ελένη Καραμαλέγκου

Για περίπου τέσσερις ώρες, οι καθηγητές, σε μια συμβολική κίνηση, είχαν μπει μπροστά στην πόρτα, και δεν άφηναν τους Ρουβίκωνες να μπουν στην αίθουσα που παράνομα έχουν καταλάβει. Αυτό μέχρι περίπου τη μία, όπου οι καθηγητές αποχώρησαν και αυτοί ανακατέλαβαν την αίθουσα 516… Θέλησα να μάθω τη γνώμη της και τα συναισθήματά της για αυτό το τόσο σημαντικό γεγονός που συνέβη, και το οποίο, όπως και να το δεις, είναι ιστορικό. Λίγο μετά τις δύο η ώρα, συναντηθήκαμε με την κυρία Ευθυμίου στο Πανεπιστήμιο. Περπατώντας προς την έξοδο, περάσαμε έξω από την αίθουσα 516, που ήταν κλειστή.

Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες όπου καθηγητές τόλμησαν να μπουν μπροστά, σε μια τέτοια δράση

Ήταν πολύ αιφνιδιαστικό και πολύ συγκινητικό αυτό που ο ίδιος είδα μπροστά στα μάτια μου, στους διαδρόμους της σχολής, καθώς φεύγαμε. Φοιτητές να τη χαιρετούν πολύ εγκάρδια και με τεράστιο χαμόγελο να της λένε: «Τι κάνετε, κυρία Ευθυμίου; Σας ευχαριστούμε πολύ για αυτό που κάνατε». Πέντε τέτοιες παρέες φοιτητών συναντήσαμε μέχρι την έξοδο.

«Ήταν μια πολύ γενναία κίνηση η οποία εμπεριείχε όλη την αρετή των ελληνικών πανεπιστημίων, υπερασπιζόταν την αξιοπρέπειά τους, την ακαδημαϊκή ελευθερία, και το γεγονός ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια πρέπει να γίνουν χώροι νομιμότητας και δεν πρέπει να είναι χώροι αυθαιρεσιών, διάλυσης και ανομίας. Είναι η πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες όπου καθηγητές τόλμησαν να μπουν μπροστά, σε μια τέτοια δράση. Η οποία μάλιστα περιείχε και κίνδυνο, αφού κανένας μας δεν μπορούσε να γνωρίζει την εξέλιξη της κατάστασης από τις αντιδράσεις της συγκεκριμένης ομάδας».

Προφανώς υπήρχε φόβος, αλλά αυτό «ενίσχυε τη βεβαιότητα ότι δεν πρέπει να τους φοβηθούν». Μάλιστα συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον, κάποια στιγμή μερικοί από αυτούς έλεγαν στους καθηγητές ότι αυτοί ασκούν βία επάνω τους και αυτοί είναι που τους απειλούν με τη συμπεριφορά τους. Σουρεαλισμός.

Όμως, όταν κάτι έχει τόσο υψηλό συμβολισμό, τότε καταλήγει να είναι θέμα ουσίας. Τέτοια ήταν και η κίνηση των καθηγητών.  Άλλωστε δεν πιστεύουν ότι θα μπορέσουν έτσι να σταματήσουν τη δράση αυτής της ομάδας. «Όμως ήταν ένα πολύ γενναίο βήμα, πολύ αξιοπρεπές και είχε χαρακτηριστικά αρχαίας ελληνικής αρετής».

Ήδη ο Ρουβίκωνας έχει καταλάβει και πάλι την αίθουσα και από αύριο θα συνεχίζεται η ίδια κατάσταση. Όμως οι καθηγητές ξέρουν ότι «τίποτα δεν είναι πλέον όμοιο με πριν. Θα είναι το ίδιο, αλλά δεν θα είναι το ίδιο». Η ίδια είπε: «Σίγουρα το ίδιο θα έκαναν και στους άλλους συναδέλφους που ήμασταν μαζί σ’ αυτή τη δράση».

Νομίζω ότι αυτή η φωτογραφία των καθηγητών με το πλακάτ, πιθανόν να πρέπει να θεωρηθεί η φωτογραφία της χρονιάς για την Ελλάδα. Για τη συγκεκριμένη Ελλάδα. Παρότι οι ίδιοι οι καθηγητές δεν πιστεύουν ότι κάποιος από την πολιτεία θα το αντιληφθεί, ή πολλοί θα το κατανοήσουν αλλιώς. Υπάρχει επίγνωση για αυτό. «Εμείς το κάναμε για το πανεπιστήμιο, και γιατί ως πανεπιστημιακοί ηγούμαστε όλων αυτών των παιδιών εκεί. Και τι παράδειγμα δίνεις σ’ αυτά τα 20.000 παιδιά αν δεν κάνεις κάτι; Ότι είσαι ένας δειλός που φοβάσαι να ορθώσεις το ανάστημά σου; Ότι κάθεσαι απλώς στην άκρη και δέχεσαι τα πάντα; Στα παιδιά αυτά είμαστε υποχρεωμένοι να τους έχουμε δώσει ένα παράδειγμα, και μετά ας ελπίσουμε ότι θα το χρησιμοποιήσουν σωστά στη ζωή τους».