03
JUL
2012
Μηχανογραφικό Δελτίο… Αξιών Ζωής
0 Comment
“Έξις, δευτέρα φύσις”, λέει ο λαός μας.
Η ρήση έχει μείνει, από τότε που είχαμε, ακόμα, τη δημιουργική δυνατότητα να συλλογιζόμαστε, τη βασική δεξιότητα να αναρωτιόμαστε, την αναλυτική ικανότητα να διακρίνουμε τα ασήμαντα, τη συνθετική νόηση να επιλέγουμε τα σημαντικά και τη λυτρωτική διάθεση να φιλοσοφούμε τη ζωή…
Τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν πια χαθεί. Τα πήραν οι σύγχρονοι “χαρισματικοί” πολιτικοί μας ηγέτες και τα μετέτρεψαν στη σημερινή καθημερινή μας πραγματικότητα.
Όμως, ακόμα και αν κανείς δεν δίνει σημασία πια, το σωστό παραμένει σωστό…
Κάθε χρόνο, η ελληνική κοινωνία το Μάιο δίνει πανελλαδικές και, αμέσως μετά, από τον Ιούνιο μέχρι και τα τέλη Αυγούστου, εκατοντάδες “ειδικοί”, σχολιάζουν και ερμηνεύουν την πορεία των βάσεων εισαγωγής στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ της χώρας.
Ο σκοπός της παρούσας δημοσίευσης, δεν είναι να προσθέσει άλλη μία “ανάλυση” στις πολλές που, ήδη, υπάρχουν. Κάποιες – λίγες – από αυτές με βρίσκουν εν μέρει σύμφωνο, άλλες – τις περισσότερες – από αυτές δεν τις κατανοώ καθόλου, αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό.
Πέρα από την απόλυτη… ιδεολογική διαφωνία μου, ως προς τη σκοπιμότητα αυτής της διαδικασίας και την εμπλοκή της με τη συμπλήρωση των μηχανογραφικών δελτίων των υποψηφίων, φέτος, ειδικά φέτος, θεωρώ πως ό,τι λέγεται και γράφεται κινδυνεύει να βρεθεί… “στον αέρα”, γιατί παραβλέπει δύο πολύ απλούς, εντελώς αστάθμητους – αλλά και πανίσχυρους – παράγοντες.
- Αν ερχόταν κάποιος τον Ιούνιο του 2006 και σας έλεγε “θα σας περιγράψω την Ελλάδα του 2012” και, αμέσως μετά, σας περιέγραφε με πιστότητα και ακρίβεια αυτό που ζούμε σήμερα, τι θα του λέγατε; Θα του λέγατε “ναι, δίκιο έχεις”, ή θα κουνούσατε το κεφάλι με νόημα και θα του γυρίζατε την πλάτη; Πώς είναι δυνατόν να μιλήσει κανείς σήμερα σε έναν δεκαοκτάχρονο νέο άνθρωπο, για τα επαγγέλματα που θα έχουν “ζήτηση” 6 χρόνια μετά; Τη χειρότερη περίπτωση… ας την αφήσουμε. Στην καλύτερη περίπτωση, το σημερινό δεκαοκτάχρονο ελληνόπουλο, το 2018 θα βρίσκεται σε μια Ελλάδα (μήπως και Ευρώπη;) που έχει ξεφορτωθεί τα σάπια κομμάτια της και παλεύει, για να γεννηθεί απ` την αρχή. Σε αυτό το (πιο ευτυχές από κάθε άλλο) σενάριο, ο εικοσιπεντάρης του 2018 θα έχει πετάξει τη μουτζουρωμένη σελίδα που βάζουμε μπροστά του σήμερα και θα έχει μπροστά του ένα λευκό χαρτί. Όχι μια ωραία ζωγραφιά. Ένα λευκό χαρτί. Στο οποίο θα πρέπει να “ζωγραφίσει” από την αρχή, τη δική του Ελλάδα (μήπως και Ευρώπη;).
- Για δεκαετίες, οι υποψήφιοι φοιτητές, στην πλειονότητά τους, συμπλήρωναν το μηχανογραφικό τους δελτίο έχοντας δεδομένη την κάλυψη του οικονομικού καταφυγίου της οικογένειας. Απόλυτη προτεραιότητα στο αγαπημένο γνωστικό αντικείμενο και… από πόλη σε πόλη… Αν δεν κατάφερναν την εισαγωγή στο τμήμα της πόλης τους, η οικογένεια έβαζε πλάτη, νοίκιαζε σπίτι, αναλάμβανε τα έξοδα, ώστε το παιδί να σπουδάσει αυτό που θέλει… Σήμερα; Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, χιλιάδες μηχανογραφικά συμπληρώνονται με μοναδικό και απαράβατο όρο, το κριτήριο της εντοπιότητας. Αυτή η, τεράστιας σημασίας, ποιοτική διαφοροποίηση στη μέθοδο συμπλήρωσης του μηχανογραφικού, είναι αρκετή για να φέρει, αντίστοιχα, τεράστια “ανακατωσούρα” στις βάσεις εισαγωγής.
Και οι δύο πιο πάνω (αφανείς και αστάθμητοι) παράγοντες, επιβάλλουν σε όποιον σέβεται τον εαυτό του και αγαπάει τους μαθητές του, να αρκεστεί σε μια απλή και ειλικρινή, κατά την άποψή μου τη μόνη ευαίσθητη και ανθρώπινη, θεώρηση και πρόταση:Ακολούθησε την καρδιά σου. Σου αφήνουμε έναν κόσμο στερεμένο από σιγουριές. Η μόνη σταθερά που σου έχει απομείνει, είναι αυτό που αγαπάς. Διεκδίκησέ το.
Μιχάλης Αμοιραδάκης, Φροντιστής Εφήβων
