Λίγες μέρες πριν τα 18 μου, ως μαθητής, ήμουν καθισμένος στο θρανίο, με τα μάτια καρφωμένα στον πίνακα και προετοιμαζόμουν για τις (δικές μου) πανελλαδικές εξετάσεις. Λίγες μέρες μετά τα 18 μου γράφτηκα, ως φοιτητής, στο Μαθηματικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Και λίγο καιρό μετά, ως δάσκαλος, ήμουν εγώ που έγραφα στον πίνακα, προσπαθώντας να προκαλέσω το ενδιαφέρον, να κερδίσω την κατανόηση και να διατηρήσω την προσοχή των μαθητών μου.
Μια ζωή, σε αίθουσες διδασκαλίας. Στην πραγματικότητα, δεν έχω αναμνήσεις ή εικόνες, δεν θυμάμαι τίποτα για τον εαυτό μου, έξω από αυτές.
Στις 19 Ιουλίου το φροντιστήριο διέκοψε τα μαθήματά του και, όπως όλοι μας έτσι κι εγώ, μπήκα σε περίοδο διακοπών. Σήμερα, πέντε εβδομάδες μετά, το στερητικό σύνδρομο έχει γίνει αφόρητο. Πρέπει να ξαναγυρίσω στην τάξη !!! Δεν βλέπω την ώρα να ξανανιώσω τις εικόνες, τα ακούσματα, τις μυρωδιές, τα αγγίγματα και τις γεύσεις, να ξαναζήσω όλη τη μαγεία και όλη τη δυσκολία της συνεύρεσης με τους μαθητές μου, με σκοπό την εκπλήρωση της πιο όμορφης κι ευγενικής φιλοδοξίας: “Μια ώρα πριν, δεν είχατε ακούσει ποτέ και τίποτα γι αυτό. Τώρα, ξέρετε”.
“Εκπαιδευτική Φροντίδα & Μάθηση”: Υπάρχει, άραγε, πιο υψηλός στόχος;
Εκπαιδευτικός Φροντιστής: Υπάρχει, άραγε, πιο ευλογημένη εργασία;
Υ.Γ. Σε όλο το φάσμα της εκπαίδευσης, υπάρχει μια μειονότητα εξαιρετικών δασκάλων (ναι, μειονότητα· ποτέ δεν κατάλαβα τον αντίθετο ισχυρισμό· το εξαιρετικό είναι πάντα μειονοτικό· για όλους τους ανθρώπους και για όλα τα επαγγέλματα, έτσι δεν είναι;). Υπάρχει μια διαφορά όμως: Ο φροντιστής είναι ο μόνος δάσκαλος που επιλέγεται ελεύθερα – ή εγκαταλείπεται, το ίδιο ελεύθερα – από τους μαθητές του. Συμπαθάτε με, σύντροφοι όλων των ιδεολογικών αφετηριών και όλων των επαγγελματικών προορισμών, αλλά αυτή είναι μια πολύ ουσιώδης διαφορά…